Ik was een jaar of 20 en liep met mijn vriendinnen rond op een festival. We waanden ons koninginnen, straalden vol lol in precies de goede outfits. Niemand kon ons iets en we groetten iedereen. Een jongen met een hoedje kwam ons enthousiast tegemoet. Hij keek ons alle drie aan alsof hij de lotto had gewonnen en zei heel hard en nadrukkelijk: “Jaaaa goed, en met jou?”. We proestten het uit.
Hadden wij hem iets gevraagd?
Na de slappe lach, filosofeerden we er wijs over door. Dat is wel wat iedereen altijd zegt, hè. Zo loopt iedereen maar wat te jagoedenmetjouwen zonder echt iets van elkaar te weten te komen. Zonder echte interesse ook. Wij zouden anders volwassen worden. Altijd eerlijk. Nooit praten over het weer. Waren we natuurlijk al, volwassen. Wij snapten zijn grapje namelijk en riepen het nu als een soort motto tegen iedereen op het festivalterrein.
“Jaaaa goed, en met jou?”
Toch heb ik het al vaak gezegd terwijl het niet zo was. Ook al vóórdat iemand me iets vroeg. Niet omdat ik dacht dat de interesse van de vrager ontbrak. Soms heb je al je spieren nodig om het donker dat je voelt er niet uit te laten. Dan kun je het er beter niet over hebben. Die deur blijft beter dicht. Als je er woorden aan zou geven dan zouden die als een stroom teer uit je lekken. Je wilt een ander niet met die plakkende drek besmeuren. Niet zonder waarschuwing, zomaar ineens in de supermarkt. Eerlijkheid kan heel onhygiënisch zijn.
Dat donderwolkje boven mijn hoofd? Prik er niet in.
Ook zonder, of in de wolken blijkt altijd eerlijk zijn volwassen toch best moeilijk. Het antwoord is complexer dan ik als festivalmeisje dacht dat het worden zou. Want wat is de vraag, waar vraag je naar. Bedoel je nu of straks? De afgelopen maand? Fysiek of mentaal, financieel, spiritueel, over welke gebieden hebben we het allemaal? Activiteiten? Of er daar genoeg van zijn? Vraag je alleen naar mij of ook naar iedereen die dicht bij me staat? Of er daar genoeg van zijn?
En wat is goed en wat is slecht? Weet ik dat wel?
Voel ik me goed of doe ik het goed. Dat verschilt echt.
Is het altijd beter als je vecht voor iets, of moet het moeitelozer?
En als ik slecht zeg, zit ik daar dan 24 uur aan vast? Of mag ik tussendoor nog lachen,
vergeten wat ik zei. Blij zijn, als er iets ergs is. Mokken, als de zon schijnt.
Het gaat toch nooit één ding?
Dan kies ik toch voor het weer. Dan is het koud of warm, droog of nat, en weet ik heel goed hoe dat ik dat vind. Vaak ook nog waar het goed voor is.
Van regen snap ik dat het goed is voor de grond. Dat tranen voeden, herken ik meestal pas veel later. Het ene moment laad je je heerlijk op in de warmte van de zon. Een paar uur later gil je het uit, omdat die eerder heerlijke hitte je roodverbrande huid niet meer uit kan. Een storm is heftig op de fiets, maar de oude blaadjes moeten toch van de takken. Uitwaaien kan louterend zijn.
Het weer is niet oppervlakkig. Het weer is altijd waar.
Comments