Geschreven voor en voorgedragen bij een theatrale lezing van Susan Marletta Hart over hooggevoeligheid/HSP tijdens het Happinez Festival 2017
Wie ik ben?
Ik kan oneindig veel zijn Ik kan bergen verzetten, angsten overwinnen.
Ik kan aanmoedigen, ontmoedigen, bemoederen tot je er moe van wordt. Vermoeden dat er meer is. Maar dat doe ik niet.
Ik kan kattig overkomen. Er als de kippen bij zijn. Trouw zijn als een hond. Blij zijn als een kind. Ik kan een kind blij maken. Ik kan een kind maken. Een blij kind maken. Maar dat doe ik niet Dat durf ik niet?
Ik sta hier. Dat moet genoeg zijn.
Ik kan zingen. Ik kan dansen. Ik kan een sprookje vertellen alsof ik het zelf was. Alsof ik het zelf heb meegemaakt. Ik was eens.. Maar ik was niet. En ik deed niks. Ik doe dat soort dingen niet.
Mijn evenwicht bewaren Een kerstboom decoreren Een vage vraag ontwijken Een slachtoffer kalmeren Het van de daken schreeuwen Een limerick onthouden Achterstevoren schrijven Tussen de regels lezen Luchtkastelen bouwen Met mijn tong een knoop leggen in het steeltje van een kers
Zou kunnen. Zou kunnen. Maar moet het echt?
Ik heb lichte ogen. Dat komt niet vaak voor. Ik sta hier. Dat moet genoeg zijn. Maar ze zijn me vergeten..
Hallo? 112? Ik had een vraagje. Zijn jullie me vergeten?
Bij dat ongeluk vanmiddag op de Rozengracht. Man van middelbare leeftijd met een gebroken been, meisje met een hersenschudding? Ik stond aan de overkant.
Mijn been is niet gebroken en mijn hersens zijn niet geschud. Ik zag het niet gebeuren. Ik hield mijn hart niet vast. Maar toen ik de sirene hoorde, toen de ambulance wegreed, toen pas drong het tot me door. Ze zijn me vergeten. Ze zijn me vergeten mee te nemen.
Ik heb geen ongeluk gehad, maar geluk voelt soms ver weg. Ik doe mijn best, eet en drink, slaap, fiets, maar af en toe zink ik dwars door het asfalt heen. Mijn nek draagt mijn hoofd niet meer, mijn hart doet eigenlijk vaker zeer dan niet en niemand die het ziet. Ik heb het koud, ik heb het warm en ik doe boodschappen.
Ik hoorde de sirene en toen drong het tot me door. Ze zijn me vergeten. Ik had mee gemoeten, met die ambulance, naar de dokters en de zusters die je beter maken. Want ik ben niet ziek en het is niet erg, maar..
Ik heb lichte ogen. Dat komt niet vaak voor. Ik sta hier. Dat moet genoeg zijn.
En toen bedacht ik me Ben ik het vergeten? Ik ben een engel zonder vleugels.
Ik ben een camera met meer megapixels. Ik zie een beeld in miljoenen kleuren. Ik laat alle puntjes me raken. Dat duurt even om te verwerken. Dat kost veel batterij. Maar wat je dan mag zien.
Ik hoor een stem in duizend klanken. Zie een gezicht in honderd delen. Voel van alle kanten wat er bedoeld wordt. Echt bedoeld wordt.
Ik denk over alles 10x na. denk over alles 10x na. denk over alles 10x na. Dat loopt wel eens vast.
Ik heb maar één hart om vast te houden. En huil dan, snel. Heb soms geen huid, ben alleen rauwe zenuw. Dat kost veel batterij. Maar ik laat alles zien.
En ik ben met van alles te laden, met liefde, hard lachen, als de zon op me schijnt. Met alles wat optelt, en toch blijkt te kloppen. Met stil zijn, stil staan Vergeven Vertrouwen Herkennen
Al die details, Al die energie. Ik mag alles zien.
Geladen met liefde Schijn ik dan terug. Hoop ik nog meer te begrijpen Van wie ik dan zijn kan. Hoe ik nog meer kan groeien Met mijn voeten op de grond. Stoppen met draaien vallen En weer opstaan.
Van hoe je kunt zorgen Dat je niet leegloopt. Hoe je kunt zorgen Zonder dat je leegloopt. In de wereld.
Hoe ik mijn eigen natuur wordt.
Ik kan bergen verzetten angsten overwinnen Ik heb lichte ogen Dat komt niet vaak voor. Ik ben een engel zonder vleugels.
Comentarios