“Use your head to live with heart.” zegt het labeltje van mijn theezakje. Mijn hoofd herhaalt het, en nog een keer: “head.. heart… head.. heart… use head.. live heart...”
Ik vind het fijn als theezakjes iets zeggen. Of als klokken dat doen, door dezelfde cijfers te laten zien. Ik lees mijn horoscoop, soms de Chinese, die van de elementen (Ik ben Vuur) en ook andere alternatieven daarvoor: energiejournaals, engelenkaartjes, weerberichten. Geef mij maar boeken met “alle antwoorden”, die je ergens openslaat bij één daarvan. Ik let op vlinders op bijzondere momenten, vluchten van vogels, een libelle die ergens opduikt. Ik lees graag tekens. Zeg me waar ik ben, waarom het gaat zoals het gaat, waarom ik me zo voel. Of ik het goed doe.
“...to live with heart.” Een maand geleden ben ik gestopt met werken. Ik sprong mijn dromen tegemoet, vliegend op het vuur van de beslissing. Ik leek nergens over na te hoeven denken. Alle theezakjes zeiden dat het goed was. Het was 11 over 11. Ik vloog zingend door de lucht, kreeg en pakte op de eerste dag al mijn eerste kans. Vlinders vlogen om me heen. Mijn telefoon trilde, en terwijl ik even stil hing, las ik een berichtje van de grond: “Je vader is net opgehaald met de ambulance.” Ik fladderde nog even, maar de donkere wolk 'papa in gevaar' was al daar. Op donkere wolken vlieg ik slecht. Dan maar landen.
Ik ken die wolk al 25 jaar. Hij kwam aangevlogen op een zonnige vakantie in Spanje, toen mijn vader zo oud was als ik nu. Liters drinken, liters zweet en liters zoete plas. “U heeft diabetes, meneer.” “Dat kan wel zo zijn, maar dat zullen we nog wel eens zien, want ik ben het hier niet mee eens”, dacht mijn vader. En het gevecht begon, met het vier keer per dag zetten van een spuit, uitrekenen, opletten en daartegen verzetten. Suiker breekt je lijf af, verzet breekt je sowieso. Wat daar jaren getuige van zijn met je doet, probeer ik nog steeds te ontdekken. Ze zeggen wel eens dat je je als ouder maar zo gelukkig kunt voelen als je ongelukkigste kind, maar hoe zit dat andersom? Kan je als kind door de lucht vliegen als je vader vastzit aan de dialyse? Mag je als dochter zingen als hij niet kan ademen?
Hij kon niet ademen dit keer. Anti-afweermedicijnen voor een niertransplantatie en een longontsteking gaan niet samen. De nieuwe nier ging achteruit en zijn zwakke hart begon af te haken. Hij kreeg geen lucht. Ze brachten hem in slaap om een beademingsbuis in te brengen. Hij bleef bedwelmd, en de jonge IC-verpleger maakte zijn handen vast aan het bed. Wanneer de medicijnen uitwerkten en hij wat wakker leek te worden, was hij boos en in de war. Ik zat erbij en keek ernaar: mijn papa als de woeste mama van Dombo die zich los probeerde te rukken. Wilde paniekerige ogen. Mijn handen zaten niet vast, dus ik kon die van hem vasthouden, maar of dat hielp. Soms heel erg, dacht ik. Uit solidariteit voelde ik ’s nachts als ik wakker werd bij elke slik ook een buis in mijn keel. Dat duurde een week.
Toen hij wakker werd gemaakt, wist hij niet meer waar hij was, wat er was gebeurd, en wat er eigenlijk waar was. "Ik heb een tweede nier gekregen, dat hebben ze beloofd. Maar ik trap er niet meer in, die chirurg denkt dat ik gek ben..." Niet vertrouwend en niet begrijpend keek hij om zich heen. Dat ging gelukkig over, zoals de zaalarts mij, mijn moeder en zusje had beloofd. Na nog 3 weken op een kamertje alleen, (pech, een ziekenhuisbacterie) mocht hij gisteren naar huis.
Nu word ik ook een beetje wakker en kijk bang en niet-begrijpend om me heen. Ik probeer mijn hart weer de lucht in te gooien, erachteraan te vliegen, maar het is nog zwaar. Ik spring en gooi, dan zit ik weer veel te lang stil, en dan spring ik weer alle kanten op. Het is me toch een geklungel. Ik heb er spierpijn van. Ik kan wel een kopje thee gebruiken.
“Use your head to live with heart.”
Mijn hoofd gebruiken, om met hart te leven. Het klinkt alsof dat is wat ik nodig heb. Misschien kan mijn hoofd mijn hart helpen. Door het op te schrijven bijvoorbeeld.
Comentarios